Pembe Masal Küpe

Pembe Masal

Bir zamanlar, denizin rüzgârla fısıldaştığı küçük bir sahil kasabasında, eski bir mücevher kutusunda unutulmuş bir çift küpe vardı. Kutunun kapağı her açıldığında, içinden pudra şekerine benzeyen bir gül kokusu yayılır, kutuyu açan herkese bir masalın başladığını hissettirirdi.

Bu küpeler, genç bir kuyumcunun yıllar önce büyükannesine yaptığı bir tasarımdı. Büyükannesi, her sabah saçlarını tararken kulağına takar, pencere kenarındaki sardunyaları izlerken hafifçe gülümserdi. Onlar onun şans küpeleriydi; ilk aşkını bulduğu gün de, torununu ilk kez kucağına aldığı gün de kulağındaydılar.

Küpelerin pembe zeminine yerleşmiş inci ve kristaller, her biri bir anıya dokunur gibiydi. Ortasındaki çiçek, sevginin kendini ifade edişiydi — sade ama güçlü. Gören herkesin içini ısıtan bir şey vardı bu küpelerde; sanki çocukluğun saf neşesi, gençliğin heyecanı ve yılların taşıdığı zarafet bir araya toplanmıştı.

Bir gün, kasabaya gelen bir genç kadın, eski bir antikacıda bu küpeleri gördü. “Adı ne bunun?” diye sordu yaşlı satıcıya.

Yaşlı adam hafifçe gülümsedi, gözleri geçmişe daldı:

“Pembe Masal,” dedi. “Çünkü onu takan herkes, kendi masalını yazmaya başlar.”

Kadın küpeleri taktı, aynaya baktı ve o an gözlerinde bir ışık parladı. Belki eski bir aşka, belki yeni bir başlangıca, belki de sadece kendine doğru yola çıktı o gün.

Ve o andan sonra, Pembe Masal küpeleri hep bir şeye tanıklık etti: bir davete, bir mutluluğa, bir hayale…

Belki de sıradaki masal, senin kulaklarında başlamak üzeredir.