Ay İzi

Bir gece ay, gökyüzünden baktı ve “Beni taşıyabilecek kadar sessiz biri var mı?” diye fısıldadı. O gece, denizin kıyısında yürüyen bir kadın vardı. Elinde hiçbir şey yoktu, ama kalbinde bir boşluk… Ay ışığı, tam onun ayasına düştü ve bir iz bıraktı. Parlak, bembeyaz, yumuşak ve zamansız bir iz.

Bu yüzük o izden yapıldı.

Taşı, dolunayın gecesinden bir parça gibi…

Yüzeyi ışığı yutmaz, yansıtır.

Gören herkesin içinde bir sessizlik başlatır.

Sanki geçmişin, geleceğin ve şimdi’nin tam ortasında tek bir parıltıdır.

Ay İzi, görünmeyeni hatırlatır.

Her kadına sadece bir yüzük değil,

kendi içindeki geceye dair bir sır sunar.