Minik Sadakat Broş

Minik Sadakat

Bir zamanlar, şehirden uzak bir taş evde yaşayan yaşlı bir kadının en yakın dostu küçük, sadık bir köpekti. Adı “Zuzu”ydu. Zuzu, kadının neşesi, sırdaşı, yoldaşıydı. Yağmurda kapıya dayanır, güneşte bahçede zıplar, geceleri kadının ayak ucunda sessizce uyurdu. Kelimelere ihtiyaçları yoktu; kalpten kalbe bir bağ vardı aralarında.

Yıllar geçti, zaman akıp gitti. Zuzu bir sabah uyanmadı. Kadın, acısını sessizce içine gömdü ama Zuzu’nun anısını hep kalbinde taşıdı. Sonra bir gün, eski takı ustası bir dostuna gidip şöyle dedi:

“Zuzu’yu her zaman yanımda taşımak istiyorum. Beni gördükçe onun gözleri aklıma gelsin. Kulaklarını sallayışı, patilerinin sıcaklığı…”

Usta, parıltılı taşlardan bir broş yaptı. Zuzu’nun kendisi gibi, minik ama yüreği kocaman bir köpek figürü… Her bir taşı, kadının anılarıyla işlenmiş gibiydi.

Kadın o günden sonra her sabah broşunu yakasına taktı. Nerede olursa olsun, Zuzu hep onunlaydı.

Minik Sadakat, bir dostun asla unutulmayacağını hatırlatır. Kalbimize iz bırakanları, parıltısıyla sessizce onurlandırır.