Yıldız Yağmuru

Yıldız Yağmuru

O gece gökyüzü, her zamankinden farklıydı. Şehrin ışıkları bile gölgede kalmıştı yıldızların gösterisinin yanında. Sessiz bir mucize gibi, sema yavaşça kararmış ve sonra ansızın parlamaya başlamıştı. Sanki evren, tüm yıldızlarını bir gecede serbest bırakmıştı.

Leyla, dedesinin antika kutusunu açtığında işte bu gecenin izlerini taşıyan o broşu buldu:

İnce işçilikle dövülmüş antik bronzun ucundan, renk renk taşlar göğe yükselen kıvılcımlar gibi saçılıyordu. Her bir taş, bir dileğin izini saklıyormuş gibiydi. Dedesi yıllar önce şöyle demişti:

“Bu broşu taşıyan kadın, ne zaman göğe baksa yıldızlar onun dileğini duyar.”

Leyla broşu yakasına taktığında, kendini o gecedeki yıldız yağmurunun tam ortasında hissetti. Işık ona değil, o ışığa dönüşmüştü. Gittiği her yerde bakışlar onun üzerinde toplanıyor, insanlar “içinde bir ışık varmış gibi” diyordu.

Yıldız Yağmuru, dileklerin, geçmişin ve geleceğin arasındaki görünmeyen köprüydü. Takıldığı kadını sadece süslemiyor, ona yıldızların cesaretini, gökyüzünün özgürlüğünü ve evrenin kadim bilgeliğini fısıldıyordu.

Çünkü bu broş, sadece bir aksesuar değil; bir geceden kalan mucizeydi.

Ve her yıldız yağmurunda, yeniden ışıldıyordu. ✨