Gül Büyüsü Broş

Gül Büyüsü

Sabah güneşi, çiçekçi dükkânının önündeki çiçeklerin üzerine altın bir perde gibi serildiğinde, Nazlı her zaman yaptığı gibi ilk kırmızı gülleri suya batırırdı. Onlar dükkânın ruhuydu. Her biri özenle seçilmiş, dikenleri tek tek temizlenmiş, en güzel tarafa yerleştirilmişti.

Ama o gün, vazoya koyduğu tek bir gül farklıydı. Kıvrımları diğerlerinden daha derin, kırmızısı daha koyu, sapı daha dikti. Kimseye satmamaya karar verdi. O gül, sanki onun kalbinden bir parça taşıyordu.

Dükkânına gelen herkes o güle bakıyor, ama kimse dokunamıyordu. Çünkü gül, sadece bir çiçek değil, Nazlı’nın içinde gizlediği eski bir aşkın, yarım kalan bir duanın, zamanla şekil değiştiren bir hayalin simgesiydi.

Yıllar önce, tam da böyle bir yaz sabahında, ona bir yabancı gelmişti. Cebinden çıkardığı tek şey, gümüş ve kırmızıdan oluşan zarif bir gül broşuydu. “Bu sana büyü gibi gelecek,” demişti. “Ama aslında sensin onun büyüsü.” Ve kaybolmuştu o adam.

Nazlı, o günden sonra hep aynı güllerden büyüler yaptı. Her demetle birine umut, birine sevgi, birine affediş kattı.

Ve o broş… şimdi vitrininde, camın hemen ardında asılı duruyor. Altında küçük bir etiket:

“Gül Büyüsü – Nazlı’dan kalbine.”

Çünkü bazı çiçekler satılmaz. Bazı büyüler yalnızca hissedilir.