Sıcak Çember Küpe

Sıcak Çember

Yazın en uzun günüydü. Güneş, gökyüzünde ateşten bir daire gibi parlıyordu. Deniz kıyısındaki eski taş çiftlik evinde, uzun bir ahşap masa çevresinde dostlukla iç içe geçmiş kahkahalar yükseliyordu. O masada oturan kadınlardan biri, saçlarını güneşin öptüğü, gözleri parlayan, kahkahası rüzgarla yarışan biriydi.

Kulağında “Sıcak Çember” vardı.

Küpe değildi sadece…

Yazın, tutkunun ve özgürlüğün simgesiydi.

Güneşin dansıydı kulağında asılı duran.

Bir halka gibi dönüp duran zamanın içinde kendi merkezini bulmuştu.

O gün, sohbetin en tatlı yerinde biri ona dönüp şöyle dedi:

“Senin etrafında her şey biraz daha sıcak, biraz daha gerçek gibi.”

Kadın gülümsedi.

Parlak küpesi, gün batımında parladı.

Ve zaman, o an için durdu.

Sıcak Çember, yazın kalbinden geçen kadınlara…

Işığı kendinden olanlara.

Kalabalıkların içinde bile kendi sıcaklığını taşıyanlara…