Sakin Işık Küpe

Sakin Işık

Gün batımının en büyülü anıydı. Çölün altın kumları, güneşin son öpücüğüyle alev gibi parlıyordu ama gökyüzü artık yumuşuyordu — pembeye, lilaya, sonra solgun bir maviye… O tam da o anı seviyordu. Ne gündüzdü ne gece. Ne başlangıç ne de son. Sadece “şimdi” vardı.

Kulağındaki küpe, adeta o anın yansımasıydı:

Altın sarısıyla günün sıcaklığını,

Sedef beyazıyla akşamın huzurunu taşıyordu.

Küpeyi ilk taktığında fark etti… O artık sadece bir aksesuar değildi. Bir hatırlatmaydı.

Sakinliğin, gücün en zarif hâli olduğunu,

Parlamanın bağırmakla değil, parıldamakla olduğunu anlatıyordu.

O gün çölde yürürken rüzgârın saçlarına dokunuşu, deveyle göz göze gelişi, kendi iç sesini dinleyişiyle bir bütün oldu.

Ve o an anladı:

Bazı ışıklar göz kamaştırmak için değil, kalbe dokunmak için var olur.

Tıpkı “Sakin Işık” gibi.

Zarif, dengeli ve unutulmaz.