Turuncu Neşesi Küpe

Turuncu Neşesi

Bir yaz sabahı, Akdeniz’in portakal bahçeleri uykusundan uyanırken, yaprakların arasından ince bir ışık süzüldü. Gökyüzü altınla turuncu arasında bir yerdeydi. Bu ışığın altında, köyün yaşlı kadınlarından biri – adı Gülsima’ydı – her sabah olduğu gibi hasır örgülerini yanına alıp verandasına oturdu. Eliyle dokuduğu lifleri güneşte yumuşatır, sonra onları tek tek boyar, işlerdi.

O gün, o örgülerden bir tanesi farklı oldu. İncecik sarı ve turuncu telleri, eski bir iğnenin ucunda döndürerek küçük bir halkaya dönüştürdü. Sonra o halkayı biraz daha büyüttü. Gözleri parladı. “Bu halkaya bir kadın gülümsemesi gerek,” dedi kendi kendine.

Köyde yeni taşınmış genç bir kadın vardı: Elif. Bahçeye her sabah çıplak ayakla iner, portakal ağaçlarının altına oturur, kucağında kedisiyle gülümserdi. Gülümsemesi öyle içtendi ki, güneş bile onunla yarışamazdı.

Gülsima, o halkayı tamamlayıp Elif’e götürdü. “Bu senin,” dedi. “Adı ‘Turuncu Neşesi’. Çünkü sen geldiğinden beri burası daha neşeli.” Elif gözyaşlarını silip gülümsedi. Küpeyi taktı. O an bir şey oldu — rüzgar portakal çiçeklerini savurdu, kedi miyavladı, güneş tam da onun gülümsemesine denk düştü.

O günden sonra Elif her sabah portakal bahçesinde, kucağında hasır bir sepetle gezerken kulağında hep Turuncu Neşesi vardı. Ne zaman kahkaha atsa, sanki yaz biraz daha uzuyordu.

Ve o küpe, sadece bir aksesuar değil; bir gülümsemenin, bir dostluğun, bir mevsimin hatırası oldu.