Mor Ay Küpe

Mor Ay

Ay o gece alışılmışın dışında bir renkte doğdu.

Ne gümüştü…

Ne sarı…

Ne de kızıl.

Tam ortasında mor bir pus vardı, gökyüzünü bir düş perdesine çeviren.

Kadın aynanın karşısında küpelerini takarken o geceyi hatırladı.

Yıllar önce, lavanta tarlalarının ortasında dans ettiği geceyi…

Hava sıcak, yıldızlar sessiz, müzik kalbinin içinden geliyordu.

Gökyüzüne bakıp içinden bir dilek dilemişti:

“Bir gün kendi ışığımı hatırlayacağım.”

Yıllar geçti, günler birbirine karıştı ama o mor ay hiç gitmedi içinden.

Ve şimdi kulağında o geceyi hatırlatan bir küpe vardı.

İncecik, mor renkli kolları sanki ay ışığını yakalamış da kulağından dışarı süzülüyordu.

Altın dokunuşlarıysa, onun artık kendi ışığını taşıdığını fısıldıyordu.

Küpenin adı oydu:

Mor Ay.

Bir zamanlar bir dileğe eşlik etmişti.

Şimdi ise her kadının kulağında kendini hatırlatan bir işaretti:

“Sen kendi ışığını taşıyorsun. Hep taşıdın.”