Yeşil Huzur Küpe

Yeşil Huzur

Uzakta bir yerde, ormanla denizin sarmaş dolaş olduğu küçük bir köy vardı. Sabahları kuşların cıvıltısı, akşamları ise yaprakların birbirine fısıltısı duyulurdu. İnsanlar orada daha yavaş yürür, daha çok gülümserdi.

Bir kadın vardı orada — doğaya âşık, sessizliği seven, kalbiyle düşünen biri. Her sabah yoga yaptığı verandasında çam kokusu sinerdi saçlarına. O verandada bir sabah, küçük ahşap kutusundan bir çift küpe çıkardı:

Kalp şeklinde, damarlı taş gibi görünen, içi sanki yaprak damarları gibi desenli yeşil küpeler.

Onları kulağına taktığında bir şey oldu. Derin bir nefes aldı. Sanki doğa onunla konuştu.

Yüzüne yumuşacık bir ifade geldi.

İşte o an, küpeler bir anlam kazandı:

Yeşil Huzur.

Bu küpeyi takan her kadın;

bir çam ormanında yürüyormuş gibi hisseder,

ayakları toprakta, kalbi merkezde, ruhu sadeleşmiş olur.

Çünkü bu bir aksesuardan fazlasıdır.

Bu, doğaya ve kendine dönmenin bir hatırlatıcısıdır.